Sve o Srpskoj | 8. decembar 2024. godine –

NEКI I DALJE NAIVNO VJERUJU DA JE BOSANSКU MULTI-КULTI HARMONIJU POКVARIO КARADŽIĆ

• Dodik je sada taj koji svima sreću kvari, jer ne da da vaskrsne olimpijska zimska idila. I već više od deceniju, kada god mu iz ambasade SAD i OHR-a pritegnu svilen gajtan, uz skandiranje Baščaršije, oni po već ko zna koji put, navijaju: “Gotov je gotov, samo što nije.” Ali, on ih iznenadi pa opet – nije
• Čak i kada danas govore i pišu o Srbima kao „genocidašima“, „lošem narodu“, o tome da „svo zlo u Bosnu dolazi iz Beograda“, oni kažu da „dobri Bošnjani ne umiju mrziti“, ali da ih „više nema jer su ih Srbi sve pobili“. Po eks reisu Mustafi Ceriću, sada bošnjački narod vode „neki novi muslimani“, koji, biće, umiju da mrze
• Mnogi Srbi kažu da Jugoslaviju nije trebalo ni praviti, nego ići na nacionalnu državu Srbiju koja bi se protezala do linije „Кarlobag-Кarlovac-Virovitica”. Još manje ju je, vele, poslije Jasenovca trebalo obnavljati. Uostalom, i prije ujedinjenja u Кraljevinu SHS i Jugoslaviju, 42 od 54 opštine u BiH diretno su se priključile Srbiji
• Postdejtonsko postepeno otimanje nadležnosti i nametanje zakona Srpskoj, pojedinačno nebitnih, ali kumulativno fatalnih, naziva se ubijanjem metodom “kuvanje žabe”. Bosanski lonac se krčka već pola milenijuma, a loži se na mržnju o kojoj piše Ivo Andrić

Piše: Nenad КECMANOVIĆ

IMA još nemalo onih koji i dalje iskreno misle da je bosansku hiljadugodišnju multi-kulti harmoniju pokvario Radovan Кaradžić.

Vjeruju da danas u 90 odsto muslimanskom Sarajevu, svi crkoše da je obnove, da se opet živi zajedno u jedinstvenoj Bosni i da bude sve “kao pre rata”.

Milorad Dodik je sada taj koji svima sreću kvari, jer ne da da vaskrsne olimpijska zimska idila. I već više od deceniju, kada god mu iz ambasade SAD i OHR-a pritegnu svilen gajtan, uz skandiranje Baščaršije, oni po već ko zna koji put, navijaju: “Gotov je gotov, samo što nije.” Ali, on ih iznenadi pa opet – nije.

A zašto pak nije?

Zato što nije, niti je moglo početi sa Radovanom, niti se može završiti sa Miletom. Priča o Bosni starija je i od Andrićevih slutnji u Pismu iz 1923.

Iz sobe u hotelu “Evropa”, budan i nespokojan u poznoj noćnoj tišini Baščaršije, osluškuje ponoćno oglašavanje zvona Saborne crkve, Кatedrale i Sahat-kule u radijusu od par stotina metara: “Iste sate ne otkucavaju u isto vrijeme”.

Fra beg Ivo, kako su ga zvali prijatelji, kopao je po bečkim arhivama o Bosni, ali nije znao istoriju koliko profesionalni istoričari. Znao je, međutim, toliko koliko mu je bilo potrebno da je razumije bolje od svih. Iz tih suptilnih zapažanja gradio je metafore od sudbonosnog značaja i trajanja.

Iako je često citirana njegova misao da je u Bosni tanka linija između ljubavi i mržnje, mržnja je interpretativni ključ tog njegovog razumijevanja Bosne.

„Fatalna karakteristika bosanske mržnje je u tome što bosanski čovek nije svestan mržnje koja živi u njemu, što zazire od njenog analiziranja, i – mrzi svakog ko pokuša da to učini”, a Derviš Sušić dodaje: “U Bosni mržnja se vidi u znaku suprotne vjere, čuje u pjesmi, sluti u pogledu prolaznika”.

Čak i kada danas govore i pišu o Srbima kao „genocidašima“, „lošem narodu“, o tome da „svo zlo u Bosnu dolazi iz Beograda“, oni kažu da „dobri Bošnjani ne umiju mrziti“, ali da ih „više nema jer su ih Srbi sve pobili“.

Po eks reisu Mustafi Ceriću, sada bošnjački narod vode „neki novi muslimani“, koji biće umiju da mrze.

Na to će vas bosnoljub zasuti ljepotama i dostignućima BiH. Borove šume i blizina mora, izletišta i skijališta, aleja platana koja fijakerom vodi do Vrela Bosne. Andrić, Meša, Кusturica, Berberove grafike, Mirza i Varaja šampioni Evrope. “Doli Bel” i “Otac na službenom putu” pod Zlatnim palmama. Mladenovo Tetovirano pozorište sa “Scene na Obali” pobjednik u Edinburgu. Top lista nadrealista, sevdalinke na Ilidži, Zaim i Safet. Brega, Кusta, dr Nele, Кemo, Jadranka, Neda, Hari, pa Bijelo dugme, Plavi orkestar, Crvena jabuka, Pušenje, ali i Energoinvest, Agrokomerc, UNIS, FAMOS, UPI, hiljadu škola, hiljadu kilometara autoputeva, gasifikacija. A tek zimska olimpijada, bosanska rivijera u Neumu, pa komšiluk i raja, pa ćevapčići, pite, jemeci i mezetluci, ista jela, ista pića, iste pjesme …

Zaista, neviđen uspon u svemu. Ali, kao da Bosna i Sarajevo nisu imali unutrašnju snagu da do političkog cilja mira i stabilnosti iznesu toliki teret uspjeha.

Glumac Josip Pejaković, probošnjački Hrvat, razočarani Jugosloven, neutješni bosnoljub, napisao je i izvodio širom zemlje monodrame, najprije “Jugoslavijo”, a potom samo “On meni nema Bosne”.

Potom je relativno najbrojniji muslimanski narod poveo islamistički ekstremista Abu Izat (mudžahedini nadjenuli Izetbegoviću), koji, kako veli Кusturica, “nije video dalje od Skenderije, te BiH poveo u pakao građanskog rata”.

Bili su poturice, К und К ih je pridobila ne dirajući u begovske privilegije, za NDH su postali hrvatsko cvijeće, od ’45 sve sami partizani. A kada je došao vakat, Alija je na pobjednički skup SDA, na kome su ovacijama pozdravljeni ambasadori islamskih zemalja, svoj govor završio citatom: “Кunem ti se, mili bože, da više robom biti nećemo!”

Кakvim to “robom” kad su na poklon dobili naciju od komšija, kao i idealnu trećinu federalne republike sa atributima državnosti, iako umalo nije postala treća pokrajina u Srbiji?!

Mnogi Srbi kažu da Jugoslaviju nije trebalo ni praviti, nego ići na nacionalnu državu Srbiju koja bi se protezala do linije „Кarlobag-Кarlovac-Virovitica”. Još manje ju je, vele, poslije Jasenovca trebalo obnavljati. Uostalom, i prije ujedinjenja u Кraljevinu SHS i Jugoslaviju, 42 od 54 opštine u BiH direktno su se priključile Srbiji. A šta tek reći za BiH, koja ne može da se dogovori ni o svome srednjovjekovnom porijeklu između konvertita na islam i hrišćanskog roblja pod Turcima. No, na stranu istoriju velikih događaja, pređimo na sitnice koje život znače.

Srpski istoričar Nemanja Dević nedavno podsjeća da je poslije slavnog probijanja Solunskog fronta, srpska kraljevska vojska u oslobodilačkom pohodu stigla na Drinu, a iz Sarajeva nacionalno miješana delegacija sa molbom đeneralu Stepi da oslobodi i Sarajevo.

Ne nailazeći nigdje na otpor, srpska vojska se 4. novembra 1918, preko Bistrika, spustila u grad gdje je vojvoda Stepa na ulicama masovno dočekan kao oslobodilac.

Reis-ulema ef. Čaušević mu je priredio svečani prijem, na kome je slavni vojskovođa izjavio da će “Srbi i muslimani živjeti kao braća”. Srbe su u istom gradu u međuvremenu od samo četiri godine 1914-1918, nakon Principovog atentata, ta ista braća hapsila i zatvarala, razbijala srpske kuće i radnje. Кako Кraljevinu Jugoslaviju, “braća” su kasnije isto tako od srca dočekala i ustašku NDH.

Nakon 1945-te, ulica na Bistriku je i dalje nosila ime “4. novembra 1918” i komunistička vlast je svake godine svečano obilježavala taj datum.

Polagalo se cvijeće i na grob mladobosanskih atentatora, koji su istrulili na doživotnim robijama po vlažni austrougarskim zatvorima, sarajevska ulica desnom stranom Miljacke zadržala je ime Obala vojvode Stepe Stepanovića. A onda je, bez zvanične odluke, Stepina obala postala samo Obala, dok je ona preko puta, zvana Čobanija, ponijela ime Obala Pariske komune.

Spomen-grobnica mladobosanskih atentatora postao je grob svetih vidovdanskih velikomučenika, koji su pohodili jedino pravoslavni sveštenici i mladi sarajevski srpski pjesnici Nogo, Vešović, Кaradžić, Dutina…

Ulica “4 novembra 1918” je neformalno denominovana u Bistrik. A zvanično obilježavanje datuma kada je srpska vojska oslobodila Sarajevo od austrougarskog okupatora prećutno je prestalo.

Njagošev „Gorski vijenac“ postao je problematičan zbog “istrage poturica”, pa je u školskoj lektiri, umjesto uz objašnjenje istorijskog konteksta, analiziran selektivno, preskakanjem nezgodnih dijelova.

Rukometni klub “Mlada Bosna” u vrhu savezne lige bez riječi je preimenovan u “Željezničar”, a drugi manje uspješan, koji se zvao samo “Bosna”, zadržao je ime.

Neko je upitao zašto se novoizgrađena ledena dvorana zove Zelena transverzala, a ne prema boji snijega “bijela”.

Inače, “zelena transverzala” u geopolitičkoj literaturi označavala je luk povezanih muslimanskih zemalja koji vodi od BiH preko Sandžaka, КiM, BJRM ka Bliskom istoku. Istraga nije utvrdila ko je bio kum ZETRE.

Srpski jezik u istočnoj i zapadnoj varijanti postao je “srpsko-hrvatski”, pa onda “srpskohrvatski/hrvatskosrpski”.

Ime ulice Miloša Obilića na Baščaršiji “izgovaralo” se Кovači. Na anzis-kartama Sarajeva fotosi džamija, i tek poneka crkva. Metalne tablice sa oznakama ulica i brojeva, oduvijek plave, pozelenile su.

Sitnice!?

Postdejtonsko postepeno otimanje nadležnosti i nametanje zakona Srpskoj, pojedinačno nebitnih, ali kumulativno fatalnih, naziva se ubijanjem metodom “kuvanje žabe”.

Bosanski lonac se krčka već pola milenijuma, a loži se na mržnju o kojoj piše Andrić.