Tribina „Proces protiv predsjednika Srpske kao kraj BiH“ – izlaganje Siniše Ljepojevića –

• Odlučnost u svom opredijeljenju i spremnost da se izdrži cijena te odlučnosti najbolja je i praktično jedina odbrana Republike Srpske i srpskog nacionalnog interesa. Valja znati i da se svaka dobronamjernost na Zapadu vidi kao slabost i tu onda nema kraja daljim uslovljavanjima. Zato je bila kakva kolebljivost recept za poraz
• Nevolja je što će vazalski ponižena EU, unutar okvirne dosadašnje američke politike prema srpskom nacionalnom korpusu, nastojati da preuzme inicijativu i prema Srpskoj i BiH. Jer, to je jedini preostali prostor gdje EU može da održava privid o svojoj važnosti. Tačnije, to će da rade Evropska komisija i neke članice Unije, prije svega Njemačka. Jer, Evropska unija kao takva više nije realnost
• Glavni instrument Brisela biće takozvani evropski put i pokrenuta incijativa da BiH krene ka članstvu u Evropskoj uniji. Takozvani evropski put će biti uslovljen već viđenim modelom „reformi“ čiji je cilj rušenje Republike Srpske i učvršćivanje kolonijalne vlasti u BiH
• To je zaista vješta manipulacija koja će medijski, uz finansijsku podršku medijima koja će se pravdati borbom prtiv „uticaja Rusije“, a svo dosadašnje zlo učinjeno prema Srbima će biti izbrisano kroz medijsko ispiranje mozga. Ali, to je uzaludan posao
• Dio tehnologije je i pokrenuti sudski proces protiv na izborima izabranog predsjednika Republike Srpske Milorada Dodika. Po tom modelu se stvarni ciljevi Zapada prikrivaju personalizacijom problema pa je za sve kriv jedan čovjek a ne zapadni ciljevi. Ali, Srbi imaju dovoljno iskustva sa tom tehnologijom Zapada pa je i to uzaludan posao

SUĐENJE legalno izabranom predsjedniku Republike Srpske u nelegalnom sudu Bosne i Hercegovine a prema „zakonu“ koji je sam donio nelegalni Visoki predstavnik vrhunac je bahatosti i apsurda samoproglašenih zapadnih gospodara nad formalno nezavisnom zemljom i članicom Ujedinjenih nacija. Takav primer političkog siledžijstva ne postoji u savremenoj istoriji.

To je istovremeno i svjedočanstvo da je politička birokratija Zapada posegla za svojim posljednjim adutima – prijetnjom hapšenjem od naroda izabranih predstavnika i sudovima koji postaju vlast umjesto demokratski izabranih institucija.

Ilustrativna je izjava bivšeg Visokog predstavnika Volfganga Petriča da „veruje da je u Evropskoj uniji i Americi sve manje strpljenja“ za predsjednika Republike Srpske Milorada Dodika i da je moguće „da će ljudi odgovorni za krizu biti dovedeni pred lice pravde“.

Kakve veze ima strpljenje EU i Amerike sa legitimno izabranim predsjednikom Republike Srpske? Ali, Petrič i otkriva u čemu je ključni problem i kaže da „Evropa, EU i Amerika neće prihvatiti da Putinov bliski prijatelj pokušava da vodi svoj mali rat protiv civilizacije, protiv svog naroda, protiv Evrope. To je apsolutno neprihvatljivo“.

I nastavlja kako na Zapadu „neće biti dozvoljeno da neki, koji su prijatelji gospodina Putina, sada rade Putinov posao na Balkanu. To definitivno neće biti dozvoljeno“.

Laži ipak ne mogu da budu politika ali izjava, iako nevažnog austrijskog diplomate, slika je dominantnog mišljenja na savremenom Zapadu i tu nema i neće ni biti nikakvih promjena.

Zapad će predvođen Amerikom nastaviti sa destrukcijom i političkim nasiljem. I tu ne bi trebalo, tačnije ne bi se smjelo, imati bilo kakvih iluzija. Zato Zapadu nikako ne odgovara da se BiH politički lideri dogovore među sobom o budućnosti.

Politika Republike Srpske je odavno internacionalizovana i u svijetu se dešavaju tektonske promjene a zapadna birokratija živi u „zamrznutom vremenu“.

Medijski se nameće važnost narednih predsjedničkih izbora u Americi, ali – ko god da pobijedi – ne bi trebalo očekivati bitnije promjene u spoljnoj politici pa tako i prema Republici Srpskoj i srpskom narodu. Ne bi trebalo očekivati ni promjene u američkoj politici prema Evropskoj uniji kao američkom vazalu. Ali, druge promjene u odnosu snaga meću velikim silama će se ipak desiti a koje je ne idu u korist Zapada.

Drugim riječima, uprkos promjenama u svijetu – upornost Zapada u destrukciji Bosne i Hercegovine će se nastaviti pa bi zapadni predstavnik u Sarajevu, koji se lažno predstavlja kao Visoki predstavnik, mogao da uđe u istoriju kao čovjek koji će ugasiti svjetlo u Bosni i Hercegovini.

Politika prema Bosni i Hercegovini, pa tako i Republici Srpskoj, američki je projekat i američka administraija neće promijeniti tu politiku. Tih promjena neće biti ni poslije predsjedničkih izbora.

U Americi je stvorena moćna paradržavna struktura koja donosi odluke i vodi spoljnu politiku Vašingtona a predsjednikovanje Džoa Bajdena je pokazalo da više uopšte čak nije ni važno ko sjedi u Bijeloj kući. Medijski je zato dat prevelik značaj vjerovatnoći da će predsjednik ponovo biti Donald Tramp a posebno se te nade podgrijavaju i u srpskoj javnosti jer navodno Tramp je na neki način naklonjen Srbima i ima više razumijevanja. To su ipak nerealna očekivanja i, kada je riječ o Srbiji i Republici Srpskoj, ne bi trebalo očekivati promjene. Možda će biti drugačija retorika ali politika će ostati ista.

Ni u odnosu Vašingtona prema saveznicima u Evropskoj uniji ne bi trebalo da bude bilo kakvih političkih promjena.

Tokom rata u Ukrajini Evropljani su od saveznika postali američki vazali ali Amerika gubi interes za Evropu. Amerika se koncentriše na Pacifik i Kinu za koju se u Vašingtonu smatra da je glavni konkurent i ključni problem. To strateško opredijeljenje je formulisano još u vrijeme predsjednika Obame a tokom prvog mandata šredsjednik Tramp je uvođenjem ograničenja u trgovini sa Kinom prvi počeo njenu realizaciju.

Rat u Ukrajini je u dobroj meri usporio sprovođenje tog strateškog cilja ali od njega se ne odustaje. Američki interes za Evropu ili Evropsku uniju će biti sveden na nivo instrumentarijuma bezbednosti i na ono šta bi se u procesu deindustrijalizacije Evrope još moglo uzeti.

Vazalstvo je posljedica nemoći i duboke nesloge unutar Evropske unije i, prema američkim procjenama, većina zemalja te integracije čak insistira na takvom statusu i zadovoljne su što su američki vazali. Vjeruje se, naime, da samo tako može da se sačuva privid evropskog jedinstva i na kraju opstanka Evropske unije.

Kriza i rat u Ukrajini su razotkrili to stanje Evropske unije i ništa više neće biti kao što je bilo.

U obezbjeđivanju vazalskog statusa američka administracija nastoji da pomjeri težište svog oslonca u Evropskoj uniji sa Zapada na Istok Evrope, da ga pomjeri na zemlje za koje vjeruje da su odane Americi. To su Poljska i Rumunija gdje Amerika i koncetriše većinu svojij vojnih snaga.

U Rumuniji se gradi i najveća američka vojna baza u Evropi, neće to više biti nemački Ramštajn. U tim američkim planovima posebno je ambiciozna Poljska, čija se politička elita nada da će ona biti ključni američki oslonac u Evropi, na neki način centar Evropske unije. A generalni izgovor je navodna opasnost od Rusije. Takva ambicije Poljske ipak nisu realne i ona nema toliki kapacitet.

Uz to, Amerika i Velika Britanija, koja nije članica EU ali je i NATO paktu, već izvjesno vrijeme podgrijavaju političke sukobe Francuske i Njemačke. Pariz i Berlin nisu nikada od formiranja evropske integracije bili ovoliko udaljeni.

Procjene su da je došao kraj francusko-nemačkom savezništvu koje je bilo okosnica, baza evropske integracije još od 1957. godine kada je i institucionalizovana. U tom procesu Francuska pokušava da preuzme inicijativu i nametne se kao stvarni zaštitnik Evropske unije i da to mesto preuzme od Njemačke.

Njemačka se istovremeno okreće prema Istoku, prema Poljskoj koja bi, prema očekivanjima u Berlinu, trebalo da preuzme mesto Francuske u njemačkom liderstvu u Uniji.

Vrijeme će pokazati kuda to vodi ali bi se ipak trebalo prisjetiti „savezništva“ Njemačke i Poljske prije Drugog svjetskog rata i do čega je to dovelo i kako se završilo.

Zanimljivo je da Amerika podržava i francuske ambicije i njemačke planove. Velika Britanija, kao saveznica Amerike, pošto nije u EU, pokušava da koristi mit o bezbjednosti i unutar Evrope formira neki svoj vojni blok.

Britanija je izvan NATO strukture stvorila vojni savez sa njenim tradicionalnim saveznicima na sjeveru, Norveškom, Švedskom, Finskom i Danskom. Sporazum je nedavno i potpisan u Londonu. To se tumači kao neki „Sjeverni NATO“. A i u odvojenom savezištvu je i sa Poljskom i baltičkim republikama.

Opet bi se trebalo prisjetiti istorije kada je prije Drugog svjetskog rata Poljska bila u savezu i sa Njemačkom i sa Britanijom i šta je poslije bilo.

Bez obzira što je zvaničan izgovor navodna opasnost od Rusije i jačanje ratnih planova na Sjevernom polu, ovi britanski sporazumi su prije svega unutrašnje razbijanje Evropske unije i slabljenje Evrope. Doduše, proces razgradnje je počeo još ranije.

Prvo je Njemačka formirala neki neformalni, mada potpisani, savez u kojem je pored Njemačke još 13 zemalja od kojih 12 članica EU. Onda je sklopila bilateralne ugovore sa Poljskom i Litvanijom o stalnom stacioniranju njemačkih vojnika u tim zemljama. A Francuska je nešto kasnije formirala još uvijek veoma nejasnu antirusku Evropsku političku zajednicu koja okuplja i one zemlje koje nisu članice EU a krajnji cilj je formiranje zajedničkih vojnih snaga. Pariz je potpisao i odbrambeni sporazum sa Moldavijom i od ljeta 2024. Francuska će imati stalnu vojnu misiju u toj zemlji.

Zanimljivo je da je Britanija članica te francuske političke zajednice, ali nije u sporazumu koji je načinila Njemačka.

E sad, šta takav razvoj unutar Evrope i odnosa Amerike prema EU može da znači za Republiku Srpsku, Srbiju i cijeli srpski korpus?

Nevolja je što će EU, tako vazalski ponižena, unutar okvirne dosadašnje američke politike prema srpskom nacionalnom korpusu, nastojati da preuzme inicijativu i prema Republici Srpskoj i Bosni i Hercegovini. Jer, to je jedini preostali prostor gdje Evropska unija može da održava privid u sopstvenoj javnosti o njenoj važnosti i na neki način postojanju. Tačnije, to će da rade Evropska komisija i neke članice Unije, prije svega Njemačka. Jer, Evropska unija kao takva više nije realnost.

Evropske zemlje će to raditi pod izgovorom antiruske politike utoliko prije što se prije svega Republika Srpska vidi kao saveznik Rusije, što ona i jeste i ne krije.

Nije realna primjena sile, ali bi trebalo očekivati inicijative kao što je njemačka da Generalna skupština Ujedinjenih nacija glasa o takozvanom „genocidu u Srebrenici“. Eventualna rezolucija Generalne skupštine nema pravno dejstvo i nije obavezujuća ali bi, po već viđenom modelu, mogla da posluži za medijske i političke manipulacije po ugledu na netačno tumačenje mišljenja Međunarodnog suda pravde u skučaju Kosova.

Naravno, apsurdno je da Njemačka inicira bilo kakvu rezoluciju o bilo kakvom genocidu kada je ona odgovorna za najveći genocid u 20. vijeku a, treba podsjetiti, i na genocidno ubijanje čitavih plemena u Namibiji, koja je do Prvog svjetskig rata bila njemačka kolonija. Za taj genocid u Africi nikada nije odgovarala.

Ali glavni instrument Brisela će biti takozvani evropski put i pokrenuta incijativa da Bosna i Hercegovina krene ka članstvu u Evropskoj uniji.

Kojoj Evropskoj uniji? To je još jedna, doduše veoma vješta, obmana. Takozvani evropski put će biti uslovljen već viđenim modelom „reformi“ čiji je cilj rušenje Republike Srpske i učvršćivanje kolonijalne vlasti u Bosni i Hercegovini.

To je zaista vješta manipulacija koja će medijski, uz finansijsku podršku medijima koja će se pravdati borbom prtiv „uticaja Rusije“, biti predstavljena kao evropska perspektiva a u Briselu vlada uvjerenje da niko ne može da bude protiv evropske perspektive jer Srbi žive na teritoriji Evrope.

A svo dosadašnje zlo učinjeno prema Srbima će biti izbrisano kroz medijsko ispiranje mozga. Ali, to je uzaludan posao.

Dio te tehnologije je i pokrenuti sudski proces protiv na izborima izabranog predsjednika Republike Srpske Milorada Dodika. Po tom modelu se stvarni ciljevi Zapada prikrivaju personalizacijom problema pa je za sve kriv jedan čovjek a ne zapadni ciljevi. Ali, Srbi imaju dovoljno iskustva sa tom tehnologijom Zapada pa je i to uzaludan posao.

Jednog dana će se rat u Ukrajini završiti, ali će ostati antiruska politika Zapada pa je za očekivati da će evropske zemlje kao kompenzaciju za očekivani poraz, pošto će Amerika taj neuspeh prepustiti Evropi, intenzivirati pritiske i političku diverziju prema srpskim zemljama. Utoliko prije što će nastati haotično stanje a na Zapadu dominira uvjerenje da se medijskim kampanjama i obmanama evropskog puta mogu pokolebati Srbe u njihovoj odlučnosti da odbrane svoje nacionalne interese.

Tu će posebno biti pokušaja da se izvrši pritisak na političku Srbiju kako bi njen uticaj pokolebao Srbe u Republici Srpskoj. Tu bi, bez obzira na neraskidivu vezu srpskog naroda na cijelom prostoru, moglo da bude i nekih problema jer Srbija kao nezavisna zemlja i sa svojim interesima i političkim ambicijama ipak ima u velikoj mjeri drugačije viđenje a na osnovu svojih interesa koji nisu uvijek na liniji Republike Srpske. I to je realnost bez obzira na prirodnu vezu srpskog naroda. Ali, poslije Ukrajine ništa više neće biti isto, stvoriće se potpuno drugačiji ambijent u Evropi koji, po većinskim procjenama, može da uključuje i promjene granica sadašnjih država.

Trebalo bi pri tom podsjetiti da su samo odlučnost u svom opredijeljenju i spremnost da se izdrži cijena te odlučnosti najbolja i praktično jedina odbrana Rrepublike Srpske i srpskog nacionalnog interesa. Uz to, valja znati, da se svaka dobronamjernost na Zapadu vidi kao slabost i tu onda nema kraja daljim uslovljavanjima.

Zato je bila kakva kolebljivost recept za poraz.

(Tribina je održana 17. aprila 2024. u Beogradu – u Pres-centru UNS – u organizaciji portala „Sve o Srpskoj“ i „Fakti“, uz podršku Predstavništva Republike Srpske u Srbiji)