Sve o Srpskoj | 12.03.2025.g.

EU JE ODAVNO AMERIČKI VAZAL KOJI SE DUGO PREDSTAVLjAO KAO SAVEZNIK

• Ironija je da se slobode i kraja EU plaše i oni koji još nisu u EU jer bez EU ostaju bez pokrića svojih poličkih praznina i univerzalnog izgovora da su pogrešne odluke „evropski standardi“
• Budući kancelar Njemačke Fridrih Merc je objavio da će formirati specijalni fond od 500 milijardi evra za infrastrukturu i da će ukinuti striktna ograničenja za vojne troškove. Drugim riječima, Njemačka ulazi u spiralu zaduživanja i naoružavanja što je najveća promjena od Drugog svjetskog rata
• EU kao i Amerika pokušava da svoju privredu oživi kroz vojno-industrijski kompleks. Ali, to je uzaludan posao. Prema podacima britanskog Dejli telegrafa, najveću stajaću vojsku u EU imaju Francuska – 340.000 vojnika, zatim Italija – 338.000, Španija – 199.000, Poljska 189.000, Njemačka 183.000, Grčka 147.000 i Rumunija 128.000
• U toku je globalna „Velika igra“ čiji su ključni akteri Amerika, Rusija i Kina. Kada je riječ o Americi Zapadni Balkan, kako se sada zove prostor srpskih zemalja, nije na političkom radaru što znači da će politiku voditi lokalna diplomatska mreža. Ilustrativno je saopštenje Američke ambasade povodom prvostepene presude Dodiku za „krivicu“ što je branio Republiku Srpsku i Dejtonski sporazum

EVROPSKA unija (EU) je decenijama sebe predstavljala kao blok mira a sada je postala vodeći ratni huškač i zagovornik rata.

Njene vodeće zemlje zagovaraju nastavak rata u Ukrajini i pod izgovorom „ruske prijetnje“ planiraju intenzivno naoružavanje i militarizaciju privrede u društva. Poslije promjene administracije u Vašingtonu koja ima ambiciju da okonča rat u Ukrajini EU se najednom uplašila mira.

Ironija je da je u EU dominantan strah od mira. Danska premijerka je taj strah formulisala porukom da je za Ukrajinu, a tako i EU, „bolji rat nego mir“.

Zašto?

EU je potpuno urušena, još i prije rata u Ukrajini, i taj rat je sada, u stvari, izgovor njenog formalnog postojanja. Kada se završi rat u Ukrajini nestaće i Evropska unija, to je svima jasno i zato tako očajničko ratno huškanje.

U traženju odgovora na pitanje zašto je to tako, meću zapadnim analitičarima se uglavnom vjeruje da je to zbog toga što je Amerika napustila Evropu i svoju pažnju sa Evrope usmjerila na Aziju i Pacifik, posebno na Kinu.

Toliko se govori o slobodi a Evropa se sada plaši slobode.

Drugi opet kažu da je strah Evrope zbog toga što nema mogućnosti da samu sebe odbrani, posebno protiv „starog neprijatelja“ Rusije. A mnogi kažu da je to zbog toga što nema lidere.

Ironija je da se slobode i kraja EU plaše i oni koji još nisu u EU jer bez EU ostaju bez pokrića svojih poličkih praznina i univerzalnog izgovora da su pogrešne odluke „evropski standardi“.

EU, koja se predstavlja i kao Evropa, živi u zamrznutom vremenu.

Zaboravlja se da je evropsku integraciju prije 68 godina stvorila Amerika a ne Evropa i ta integracija je bila instrument Hladnog rata. Hladnog rata više nema mada bi evropske zemlje voljele da se ponovo uspostavi. Neka vrsta hladnog rata se već doduše uspostavlja, ali na drugom mjestu – u Aziji.

Evropska unija je u paničnom strahu i zbog njene potpune marginalizacije na globalnom nivou, i ekonomske i političke, a njeni lideri su navikli da se sve vrti oko EU i da je centar. A ona više nije centar.

Ali, evropski lideri se prave da to ne vide i dalje se ponašaju kao da su centar svijeta. Na njihovu i žalost onih koji još vjeruju u evropske mitove evropska perspektiva je, kako sada izgleda, da se vrati svom nekadašnjem statusu azijskog poluostrva.

Evropa nema mnogo mogućnosti i mnogi skupovi i izjave su samo prazne riječi uplašenih lidera. EU je, i stvari, odavno američki vazal koji se dugo predstavljao kao saveznik.

Američka administracija pored EU namjerava i da sklapanjem mira u Ukrajini pored Evrope napusti i Ukrajinu. Naravno, još je teško predvidjeti kraj rata u Ukrajini ali konture tog kraja su izgleda već vidljive. U tom smislu zanimljiva je izvjesna promjena politike Kine prema Ukrajini.

Početkom marta ove godine u Kijevu je Kina sa aktuelnim vlastima potpisala ugovor o izvozu ukrajinskih poljoprivrednih proizvoda u Kinu. Ironično je da se taj ugovor temelji na Strateškom sporazumu dvije zemlje koji je još 2013. potpisao državnim udarom svrgnuti predsjednik Viktor Janukovič.

U dekodiranju diplomatskih poteza se ukazuje da je to znak da Kina vjeruje da će neka vrsta države Ukrajine postojati i poslije rata.

Istovremeno, zvanični Peking je saopštio da se zalaže da u mirovnim pregovorima mora da učestvuje i EU, a i Ukrajina, što nije pozicija Vašingtona i Moskve.

Procjenjuje se da praznine koje su stvorile promjene američke politike nastoji da popuni Kina i da preko Ukrajine i mirovnih pregovora ojača svoju poziciju u samoj Evropi. Vjeruje se da je takva promjena kineske politike prema Ukrajini mnogo više usmjerena protiv Amerike a ne Rusije.

Vodeće zemlje EU svoj strah od mira pokušavaju da odbrane velikim planovima naoružanja i militarizacijom ne samo privrede nego i društvenog ambijenta.

Budući kancelar Njemačke Fridrih Merc je objavio da će formirati specijalni fond od 500 milijardi evra za infrastrukturu i da će ukinuti striktna ograničenja za vojne troškove. On tvrdi da je to zato da bi se odbranila „sloboda i mir“ Evrope. Drugim riječima, Njemačka ulazi u spiralu zaduživanja i naoružavanja što je najveća promjena od Drugog svjetskog rata. Dojče banka je saopštila da to znači da „nema granica zaduživanju za oružane snage“.

Njemačka istorija u prošlom vijeku je ozbiljno upozorenje kuda vodi takva politika.

Iako je dio objašnjenja to što Amerika napušta Evropu, od svega će najveću korist imati američke kompanije. Najveći njemački vojni gigant Rajnmetal, kome će pripasti najviše novca, u većinskom je vlasništvu američkih kompanija, prije svega BlekRoka u čijem je njemačkom Upravnom odboru do skoro bio i budući njemački kancelar.

Mercova Hrišćansko-demokratska unija je najavila da će ponovo uvesti i služenje vojnog roka a očekuje se da bi prvi regruti mogli biti u kasarnama već do kraja ove godine.

Agresivno naoružavanje i planove jačanja oružanih snaga mnogi vide i kao namjeru Merca da Njemačka poslije višegodišnjeg posustajanja postane opet vodeća zemlja Evrope.

U tom smislu je izjavio da će zatražiti da Francuska i Britanija da svoj nuklearni kišobran prošire na cijelu Evropu. Francuski predsjednik je to već prihvatio i najavio.

Ali, to je sada i politika Evropske unije, politika ponovnog naoružavanja Evrope. Predsjednica Evropske komisije Ursula fon der Lejen je obećala 800 milijardi evra za naoružavanje zemalja EU. Izgovor je, kao i obično, Rusija. Evropska komisija predlaže da cijela EU pređe na ratnu privredu. Francuski predsjednik Makron ne zaostaje za Mercom i Ursulom fon der Lejen. On tvrdi da je „Rusija postala i ostaće pretnja Francuskoj i Evropi“. Francuski lider se u obraćanju sunarodnicima izjasnio protiv prekida rata u Ukrajini.

U stvari, EU kao i Amerika pokušava da svoju privredu oživi kroz vojno-industrijski kompleks. Ali, to je uzaludan posao. Na kraju sve zavisi od političke volje a nje ipak nema u dovoljnoj mjeri.

Prema podacima britanskog Dejli telegrafa, najveću stajaću vojsku u EU imaju Francuska – 340.000 vojnika, zatim Italija – 338.000, Španija – 199.000, Poljska 189.000, Njemačka 183.000, Grčka 147.000 i Rumunija 128.000.

Prema podacima londonskog Mećunarodnog Institua za strateške studije (IISS), u prosjeku su troškovi za vojsku u EU od 2014. godine nominalno porasli za 50 odsto. Ali, problem jačanja vojnih snaga u EU su mali kapaciteti i rascjepkanost vojne industrije.

Samo tri kompanije vojne industrije u EU spadaju u 20 svjetskih proizvoćača. Za ilustraciju, krajem 2023. godine, u EU je pravljeno 14 različitih vrsta tenkova a samo je Erbas pravio 30 različitih modela helikoptera.

Vojni budžet EU je i do sada bio veliki, 2023. godine je iznosio 312 milijardi dolara. I to je drugi najveći vojni budžet u svijetu ali za te pare se uglavnom kupuje američko naoružanje. I, iako politički napušta Evropu – američki cilj je da kompletno preuzme evropsku vojnu industriju. U prevodu, odbrambena industrija EU polako prelazi u američko vlasništvo i sav novac će završiti u američkim bankama koje će i finansirati povećanje troškova naoružavanja.

I naravno, šta bi sve to moglo da znači za Republiku Srpsku i srpski narod?

U toku je globalna „Velika igra“ čiji su ključni akteri Amerika, Rusija i Kina. Kada je riječ o Americi Zapadni Balkan, kako se sada zove prostor srpskih zemalja, nije na političkom radaru što znači da će politiku voditi lokalna diplomatska mreža.

Ni jedna vlada se time ne bavi. To znači da će lokalna diplomatska mreža raditi ono što je do sada radila, kao automatski pilot.

Ilustrativan je primjer saopštenja Američke ambasade povodom prvostepene presude predsjedniku Republike Srpske Miloradu Dodiku za „krivicu“ što je branio Republiku Srpsku i Dejtonski sporazum, kao i odluka odbrane Narodne skupštine.

Ambasada je poručila da su „Sjedinjene Države odlučne u promociji naših interesa u Bosni i Hercegovini“ i da su posvećene Dejtonskom sporazumu. To je po automatizmu slijedio i državni sekretar Marko Rubio.

O „snazi“ tog stava svjedoči i to što je Vjosa Osmani, koja se predstavlja kao predsjednica Kosova, podržala sekretara Rubia. A Republici Srpskoj se upravo i sudi zato što brani Dejtonski sporazum.

Ili nedavni svjetski kongres Ujgura, kineskih separatista i regrutnog centra islamskog terorizma, u Sarajevu. Da li je i to odbrana Dejtonskog sporazuma i teritorijalnog integriteta?

Laži, bez obzira od koga dolazile, ipak ne mogu da budu politika. Sve dakle već viđeno i zato treba biti odlučan i izdržati jer to je samo diplomatska birokratska mašinerija koja i ne umije drugačije. Tu nema i ne može ni biti promjena.