Juče je u Domu vojske Srbije promovisana knjiga Luke Nikolića „Ratna dejstva Užičke vojske u 1914. godini“. Promociju je organizovalo Predstavništvo Republike Srpske u Srbiji u saradnji sa Ministarstvom odbrane Republike Srbije, Radio-televizijom Srbije i izdavačkom kućom Prometej. O knjizi su pored autora govorili i recenzenti – prof. dr Miloš Ković i Milisav Sekulić, general u penziji.

Knjiga „Ratna dejstva Užičke vojske u 1914. godini“ je objavljena u oktobru 2019. godine, u izdanju Predstavništva Republike Srpske u Srbiji, Radio-televizije Srbije i izdavačke kuće Prometej, a bavi se ratnim operacijama Užičke vojske u bitkama na Ceru, Drini i Kolubari tokom 1914. godine. Prikazujući dejstva Užičke vojske koja su se odvijala na pomoćnom pravcu operacija koje je izvodila Srpska vojska, knjiga oslikava ulogu koju je Užička vojska imala u zaštiti lijevog krila srpskih armija.

Prof. dr Miloš Ković u svojoj recenziji navodi da ova knjiga nije samo temeljan pregled ratnih operacija, pokreta i gubitaka odreda, pukova i divizija, već da je „pisana sa punom svješću o tome da iza svakog broja poginulih stoje ljudski životi i tragične sudbine“, te da je njome „značajno proširen fond naših znanja o učešću i sudbini srpskog naroda u Prvom svjetskom ratu“. Obraćajući se prisutnima na promociji knjige, Ković je istakao da „najveći značaj ove knjige leži u činjenici da mi od sada nećemo moći da pišemo istoriju srpskog naroda u Prvom svjetskom ratu baveći se isključivo Srbijom ili isključivo Crnom Gorom“, te da će istorija Srba u Prvom svjetskom ratu morati da bude „pisana integralno, kao istorija srpskog naroda“. Ković je naveo da će u tome biti potrebno, pored vojnih stradanja, obuhvatiti stradale srpske civile u brutalnim zločinima i genocidu 1914. godine nad srpskim narodom istočno i zapadno od Drine.

Govoreći o knjizi, general u penziji Milisav Sekulić istakao je da su autorova istraživanja nestalih ratnika u Velikom ratu, među kojima se nalazio i njegov pokojni deda, „rezultirala rekonstrukcijom srpskih vojnih grobalja u Tunisu, na temelju podataka do kojih je došao Nikolić“. Vraćajući na nadgrobna obilježja imena 1413 srpskih ratnika koje je Srbija bila izgubila iz evidencije za sva vremena, Luka Nikolić je uspio da se izbori protiv zaborava i na najbolji način oduži ne samo svom dedi, već i svakom od onih 2622 srpska ratnika, čija su imena od tada, na ponos potomcima, zasijala punim sjajem. Ova borba rezultirala je i knjigom „Ratna dejstva Užičke vojske u 1914. godini“, koja po ocjeni g. Sekulića, predstavlja „autorov spomenik stradalim ratnicima“.

Autor knjige Luka Nikolić zahvalio se prisutnima što su došli u tolikom broju i naveo da je knjigu pisao „u slavu ratnika Užičke vojske i sa velikom dozom emocija zbog toga što je u ovom ratu izginula gotovo cijela muška populacija moje porodice“.

Na prvim stranicama knjige autor navodi odlomak iz spisa pukovnika Dragutina Milutinovića „Moje komandovanje Šumadijskom divizijom 2. poziva Narodne vojske“, koji glasi: „Uopšte uzev, u ratu se sve svodi na cifre. Tu se ne vodi računa da li je kogod otac porodice, sin hranilac ili jedinac, nesuđeni budući ili verni suprug. U dnevnim izvještajima samo se nalaze kratke notice u kojima se naznačuje da je u toku dana bilo toliko mrtvih, nestalih ili ranjenih. A iza tih cifara otkrivaju se svi bolovi i patnje, sve suze koje su prouzrokovane njima…“

„Inspiraciju da napišem ovu knjigu našao sam u činjenici da je Užička vojska predstavljala formaciju Srpske vojske nivoa armije, dakle formaciju strategijskog značaja, a da do danas nije napisana cjelovita monografija o ratnim dejstvima jedne tako važne formacije. Inspiracija je ponikla i iz okolnosti da su se ratna dejstva odvijala na širem prostoru moga zavičaja, gde se još uvijek ocrtavaju rovovi ratnih poprišta, a da je za žitelje toga kraja i potomke onih koji su vojevali u Užičkoj vojsci, sve to ostalo nepoznato – zabilježeno samo u fragmentima“ istakao je Nikolić.

Luka Nikolić rođen je 1954. godine u Zaovinama kod Bajine Bašte. Završio je Srednju vojnu školu Kopnene vojske u Sarajevu, a zatim i Vojnu akademiju Kopnene vojske u Beogradu. Radio je kao novinar, urednik i odgovorni urednik lista „Vojnik“. Profesionalni put vodio ga je stazama na kojima je bio neposredni učesnik zbivanja i svjedok najtežih tragedija Srpskog naroda tokom minulih ratova. Tokom građanskog rata u Jugoslaviji, od 1991. do 1995. godine, obavljao je dužnost predsjednika Komisije za identifikaciju poginulih Prve armije pri Vojno-medicinskoj akademiji u Beogradu. Nakon  završetka ratnih sukoba, obavljao je dužnost načelnika Doma garde u Topčideru i penzionisan je u činu potpukovnika 1996. godine. Po izbijanju NATO agresije na Saveznu Republiku Jugoslaviju, dobrovoljno se prijavio na dužnost koju je obavljao u prethodnim ratnim dejstvima. Ozbiljnijim naučnim radom počeo se baviti po penzionisanju i do sada je objavio monografiju „Srbijo, majko i maćeho“, a učestvovao je na nekoliko simpozijuma i objavio dvadesetak naučnih radova.

Predstavništvo Republike Srpske u Srbiji pruža podršku autorima i projektima čije objavljivanje doprinosi promociji Republike Srpske i razvoju odnosa sa Srbijom, a posebnu pažnju posvećuje autorskim djelima čija tematika ima za cilj prezentaciju srpske kulturne baštine, kulture sjećanja i čuvanje od zaborava naročitih rezultata i uspjeha našeg naroda.